خلیل جوادی خلیل جوادی زاده 1343 در زنجان، شاعر، ترانه‌سرا و طنزپرداز ایرانی است. آثار او در زمینه شعر طنز و ترانه منتشر شده‌است و مضمون بیشتر اشعار او در زمینه اجتماعی است. جوادی با اثری طنز و انتقادی كه «محكمه الهی» نام داشت، به شهرت رسید.
نصرت‌الله نوحیان نصرت‌الله نوحیان مشهور به «نوح»، در سال 1310 در سمنان متولّد شد. در سال 1329 زادگاهش را ترك كرد و به تهران آمد و از همان زمان فعالیت‌های ادبی–سیاسی اش را نیز آغاز كرد.
پوریا عالمی پوریا عالمی (زادهٔ اسفند 1361 در تهران) نویسنده، طنزنویس، روزنامه‌نگار و نویسنده كودك ایرانی است. او با ستون‌نویسی طنز در روزنامه‌های ایران در دههٔ 80 و 90 شناخته می‌شود. ستون‌های كاناپه‌چی، آسانسورچی و ماجراهای میدون و سوفیا از جمله ستون‌های پر خوانندهٔ این نویسنده بوده‌است كه به صورت كتاب نیز منتشر شده‌است. همچنین مجموعه داستان‌ها و شعرهایی از او در ایران منتشر شده‌است.
جلال رفیع جلال رفیع در سال 1333 در تربت حیدریه متولد شد. در سال 52 وارد دانشگاه تهران شده و رشته حقوق خواند و وكیل پایه یك دادگستری شد؛ ولی دنبال كار وكالت نرفت. سال 58 وارد روزنامه كیهان شد و مدتی عضو شورای سردبیری آن بود.
ذبیح‌الله بهروز ذبیح‌الله بهروز نویسنده، شاعر و پژوهشگر فرهنگ ایرانی فرزند میرزا ابوالفضل ساوجی در 26 تیر ماه سال 1269 متولد شد.
حسن مقدم حسن مقدم به روایتی در بهمن 1276 و به روایتی دیگر در بهمن 1277 در تهران به دنیا آمد و در آبان یا آذر 1304 در 27 سالگی بر اثر بیماری سل در آسایشگاه لیزن درگذشت.
علی میرمیرانی علی میرمیرانی نویسنده و كارگردان ایرانی، متولد 20 آبان 1350 است. او با پنج اسم قلم زده، با سه اسم جایزه برده و با دو اسم كتاب می‌نویسد. هر كدام از این اسامی نثری مجزا، قلم، دیدگاه و اهداف مجزایی دارند. شاخص‌ترین نام مستعار او «ابراهیم رها» است كه پس از سالها به واسطهٔ فضای مجازی مجبور به رونمایی از آن شد.
حسین توفیق حسین توفیق متولد 1308 و سردبیر هفته نامه توفیق، نخستین نشریه فكاهی - سیاسی ایران، شاعر، نویسنده، طنزپرداز و روزنامه‌نگار ایرانی بود.
رسول پرویزی در سال 1298 خورشیدی در تنگستان استان بوشهر به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی خود را در شیراز به پایان رساند و تا سال سوم متوسطه در شیراز به تحصیل مشغول بود. در این دوره با مشكلات زیادی روبه‌رو و از ادامه تحصیلات منصرف شد. سپس در مدرسه سعادت بوشهر به كتابداری و آموزگاری مشغول گردید. وی در سال 1315 موفق به دریافت دیپلم ادبی شد و مجدداً در بوشهر به كار دبیری پرداخت.
